Shocked Part 2

“Pwede naman nating isikreto na pagsasabayin mo silang dalawa. Ser, sino ba naman kasi nagsabing kailangan mong mamili? Hindi ko ipagsasabi sa kapitbahay. Hehe.”

Umeksena na naman si Ayumi.

Ding dong!

“Dali ser, ano na gagawin ko sa mga ito, itatago ko ba sa kwarto ko para kunyari mahaba din ang long hair ko or ano?”

“Ilapag mo na lang jan. Ako na ang bahala.”

“Sige po ser, buksan ko lang gate.”

Nakatulala pa rin ako. Nag-iisip kung anong gagawin.

“Ser, harapin nyo na sa pinto.”

Pumunta ako sa pinto na walang idea kung anong sasabihin ko. Pikit-mata kong binuksan ang pinto at sinabing “We have to talk.”

“Talk? Wala naman pong problema. Tatlong araw pa lang naman po mula nung katapusan. E, pinapatanong lang po ni boss kung may problema .”

Si Rochester pala. Ang hardinero ng landlord ko. Nakalimutan ko nga pala magbayad ng rent nung katapusan.

“Onga pala nawala sa isip ko. Sensya. Pakisabi na lang na idadaan ko na lang bukas sa office niya bukas. Hindi kasi maganda maglabas ng pera sa gabi.” Actually wala akong cash that time.

Bumalik ako ng kuwarto. Naguguluhan pa rin hanggang sa makaidlip ako.

After some time may naramdaman akong humahaplos sa likod ko. Nakadapa ako. Ang sarap ng init ng kamay niya.

“Huy sarap pakinggan ng hilik mo a.” Pabulong niya sa akin.

Napangiti ako.

“Hello best!” sabi ko kay Tikoi.

“’Yan ba magiging tawagan natin pag naging officially magboyfriend na tayo?”

Bigla kong naalala ang pinadala ni Amboi kanina. Tumingin ako sa paligid ng room pero di ko makita ‘yung stuffed toy at flowers.

“Ah, yun ba? Ayun yung pusa, itinabi ko na sa mg a kapatid niya. Lam ko naming kahit kanino pa mangggaling ang pusa e itatago mo pa rin.”

Tumango ako na may kasamang pilit na ngiti.

“Then yung magagandang flowers pala e pinabasura ko na kay Ayumi.”

Tumingin ako sa kanya with a straight face.

“Joke! Andun sa sala mo. Naka-vase, baka kasi mabulok kaagad.”

Hindi ko pa rin alam kung papaano magreact.

Tumayo siya, sumilip sa labas ng pinto para siguraduhing hindi kami maririnig ni Ayumi. At nang makita niya na busy sa paghahanda ng dinner si Ayumi sa kusina sa first floor, sinara niya ang pinto at nilock. Tapos tahimik na umupo sa gilid ng kama.

Titigan kami.

"Chillax, my Kokoi. Alam ko pinagdaanan nyo ni Amboi. Alam ko kung paano kayo nagsimula. Alam ko kung gano mo siya kamahal. At nakita ko din kung paano ka niya minahal. Huwag kang mag-alala hindi kita pagpipiliin. Alam kong wala akong karapatang gawin yon."

"Teka lang."

"Please let me finish."

"Hindi, wait lang. Ihi lang ako saglit."

Naiihi na talaga ako that time. Seryoso pa rin siya. Bumalik ako kaagad after jumingle.

"Asan na tayo?" Seryoso kong tanong sa kaniya.

"Naghugas ka ba ng kamay? Joke. Nawala ako. Sinira mo kasi ang moment."

"Sorry po. Hindi ko pwede pigilan ihi ko. Sasakit puson ko."

Ngumiti siya then niyakap niya ako.

"Komportable ako pag nandito ako sa kwarto mo. At kapag yakap kita,"

"Naaamoy mo pawis ko?"

"Oo. I mean hindi. Please wag ka magjoke."

"Sorry."

Pag alam ko kasing kikiligin na ako ng sobra e hindi ko mapigilan magjoke. Nahihiya akong ipakita kung paano ako kinikilig.

"Pag magkayakap tayo, pakiramdam ko naka-marijuana ako."

"Marijuana?"

"I mean, alam mo 'yung feeling na..."

"Oo. TagaBaguio ako. Nasubukan ko na."

"Magmarijuana? Really? I was going for the metaphor."

Silence.

"Uhmmm, Ako din. I was going for the metaphor. Anyway, ituloy mo."

Konting silence.

"Ang ibig kong sabihin e, pag magkasama tayo feeling ko epwede na akong mamatay. 'Yung kumbaga sa isang mountain climber e, naakyat ko na lahat ng bundok."

Yumakap lang ako ng mahigpit. And for the record, napigilan kong magjoke.

"Take your time to decide. And please sana pag nakapagdesisyon ka na, ipaalam mo sa akin in any way you want to. Maiintindihan ko."

"Oo naman. I will tell it to your face, or even on the phone. I can write it in a letter, either way you have to know."

"Alam ko yan, Never Ever ng All Saints."

"May tama ka!"

Hinalikan niya ako. 'Yung halik na parang naiiyak siya. Ewan pero naramdaman ko na parang magkatugma 'yung sarap ng halik niya at 'yung higpit ng yakap niya sa akin.

After the intense kissing, naamoy ko na paluto na yung ulam. Kaya niyaya ko na siya pababa sa kusina.

"Onga pala, bago tayo kumain, may sasabihin ako."

"Hihiram ka ng 50 pesos?"

"Hindi. I mean oo. Pero di yun sasabihin ko."

"Ano?"

"Can I sleep here tonight?"

"Only if you hug me all night." He smiled.

"Baba na nga tayo at nang makakain na."

Siyempre, adobo na naman ulam. Alam kasi ni Ayumi na paborito ko yun pero hindi na nakakatuwa kapag 4 nights in a row na. But it's okay, Masarap luto ni Ayumi.

Konting kuwentuhan lang kaming tatlo habang kumakain. Showbiz, kapitbahay, work. The usual. And then biglang umiba ng topic si Ayumi.

"So, sir Kokoi, ano pala feeling ng nakamarijuana?"

How We Started

"Kailangan muna siyang mabisita ng ating resident psychiatrist."

December 9 ng 2006. Naalimpungatan ako nang marinig kong kinakausap ng mga taong nakaputi sina Mama at si Tito Ryan. Nanghihina pa ako at di makagalaaw kaya pumikit muna ako habang nakikinig sa tsismisan nila. Pinakiramdaman ko ang katawan ko at ang mga nakasaksak na kung anu ano sa akin. Dextrose, tubo sa ilong na akala ko e oxygen lang pero nakasaksak patungo sa lalamunan ko pababa sa heart ko. Joke, tiyan. Then may naramdaman akong mahapdi. Oo, catheter.

Pilit kong inalala kung anong nangyari before ako napunta dito.

December 8 mga 4 pm mag-isa ko sa apartment ko. Nakatunganga. Nakaramdam ako ng sobrang kalungkutan. Hindi ko alam kung bakit kaya nagsaksak ako ng dvd. Music videos ni Britney. Pero kahit gaano ko pa siya kagusto nuon e hindi niya ako mapasaya kaya pinatay ko na lang. Nagbukas ako ng beer. At nung medyo nakaramdam na ako ng tama e hard liquor naman. Hindi ko pa rin maisip ang dahilan kung bakit ako nalungkot.

Mga 3 weeks na rin since nagbreak kami ni Buboi at 2 weeks na mula nang tumungo siya sa Amerika. Pero alam kong di pa rin iyon ang dahilan. Napaiyak ako. Still clueless why. Tapos, pumasok sa isip ko na hindi na ako sasaya kaya sinubukan kong tapusin ang buhay ko.

"Ma, gusto ko munang mapag-isa. Okay lang na wala munang bantay sa'kin. Gusto ko munang mag-isa tutal may mga nurse naman na magrarounds."

"Okay. Magpagaling ka. Mahal ka namin."

"I love you too ma... Teka, sino 'yang kasama mo?"

"Onga pala, si Tito Marvin mo. Bago kong friend."

Nakuha ko na ibig sabihin ni mama na "bagong friend."

Sinubukan kong makakuha ng tulog para makabawi ng lakas pero every 4 hours e may paepal na kalbong caregiver na kumukuha ng vitals ko.

Caregiver: Uhmm. Mr. de Ayala, kumusta na po pakiramdam niyo?

Kokoi: Nasasaktan ako sa tubo dito sa ilong ko. Pwede na ba 'tong tangalin?

Caregiver: Tatanungin ko na lang po kay doc mamaya.

Kokoi: Okay.

Caregiver: Sir, masyado pong malungkot mukha niyo. Hindi naman po bawal ngumiti dito.

Kokoi: (napangiti) Kasama ba sa training ng mga caregivers ang magpatawa ng patients?

Caregiver: Hindi ko po alam sir, tanung niyo na lang po sa kanila bukas. Morning lang po kasi sila pumupunta dito.

Kokoi: Ah okay. Sorry for assuming na CG ka. Nurse ka pala.

Nurse: (nakangiti na parang nagpapacute) Sir, buzz na lang po kayo pag may kailangan kayo na kahit ano.

Kokoi: E kung sinabi kong kailangan ko ng JollySpaghetti bibigyan nyo ako?

He smiled, then crinkled his nose then he left the room. I felt na parang crush ko na siya.

2nd day ko sa Saint Louis University Hospital. Wala na yung tubong nakasaksak sa ilong ko. Pero meron pa rin yung dextrose at catheter. Inabangan ko ang pagdating niya. 4 pm siya usually dumarating pero alas otso na e wala pa rin. Natulog na ako.

Kasarapan ng tulog ko e may narinig akong bulong.

"Mr. de Ayala, kumain ka na po ba? Mr. de Ayala!"

Kokoi: Ikaw pala. (biglang nagising ang lahat ng ugat ko sa katawan)

Nurse: Kumain ka na po ba?

Kokoi: Hindi pa. Nakatulog ako kakaantay sa ... sa... mga friends ko.

Nurse: E di po ba nagrequest kayo na wala munang visitors?

Kokoi: Bakit mo pala ako ginising?

Nurse: Kain po tayo.

Naglabas siya ng 3 JollySpaghetti at 2 mineral water. I tried my best para itago ang pagkatuwa slash pagkakilig ko kaya isang napakalaking smile na lang ang naging reaction ko.

Kokoi: Ambait mo naman. Kung alam ko lang na magdadala ka e di sana Yellow Cab na lang sinabi ko.

Napaisip siya.

Kokoi: Joke lang 'yon. Masaya na ako dito sa spaghetti. Thank you ha.

Nurse: Wala po 'yun. Isasama ko na lang sa bill niyo.

Tawanan kami. Siyempre, hindi kasama sa bill ko 'yun at hindi talaga siya bumili ng pizza.

Kokoi: Peram naman niyang mp3 player mo para di ako mabore pag nag-iisa.

Nurse: Bukas na lang po. Tsaka ichacharge ko pa. Tsaka baka tawanan mo pa mga songs ko dito.

Kokoi: I promise hindi ako tatawa. Ako nga nakikinig kay (pabulong) Britney Spears.

Nurse: OMG! (sabay abot sa akin ng mp3 player)

Tiningnan ko laman. Greatest Hits ni Britney Spears!

Sa buong pag-iistay ko dun e nagkakilanlan kaming mabuti. Naging magkaibigan kami. Nalaman ko na hindi pala siya nurse dun. Clerk siya. After 1 year daw e magiging intern na siya and then after another year e magtetake na ng boards parang maging duktor.

Clerk: May ipagtatapat pa ulit ako sa'yo.

Kokoi: Ano 'yun?

Clerk: Ako ang nagsaksak sa'yo ng catheter.

Namula ako kasi... alam niyo na.

Clerk: Onga pala, bago ka irelease e may final interview ka pa sa psychiatrist, kay Dra. Laboria. Then after nun e irerecommend ka sa ibang psychiatrist para magkaruon ng regular sessions. Marami din akong pwedeng irecommend, meron si Dr. Maruja, Dra. Calderon, at Dra. Porgada. Magagaling silang lahat. Ikaw na ang bahala mamili. Huwag mo lang silang pipilosopohin.

Kokoi: Thanks! Dami ko na utang sayo.

Clerk: At dadagdagan ko pa. Hindi ka na rin daw pwede mapag-isa sa apartment mo. Either umuwi ka muna sa pamilya mo or kumuha ka ng kasama sa house mo.

Kokoi: Kukuha na lang ako ng kasama.

Clerk: I know na 'yan ang pipiliin mo kaya may irerekomenda ako na makaksama mo. Masipag at aalagaan ka niyang mabuti. Siya si Manang. (sabay bigay ng papel kasama ang pangalan at number ng nirerekomenda niya)

Kokoi: I'm sure, pangalan pa lang niya e 'di na kami magkakasundo pero susubukan ko dahil nirecommend mo.

Clerk: And since close na tayo e wag mo na ako tawaging Mr. Clerk. Di naman Clerk apilyedo ko e. Tawagin mo na lang ako sa palayaw ko.

Kokoi: And wag mo na rin ako tawagin sa apilyedo ko. Ako. Si. Kokoi.

Clerk: Kokoy? I like that.

Kokoi: No! It's Kokoi.

Tawanan ulit kami at dito nagsimula ang kuwento namin ni Amboi.

Shocked Part 1

“Sirain na natin ang pagiging magbestfriend natin!”

I was so darn speechless. Araw-araw na kaming nagkikita since the day na may nangyari sa amin ni Tikoi. Ewan ko pero parang may nakahalata yata sa itaas na sobra na ang pagdadalamhati ko mula nung iniwan ako ni Amboi at dinagdagan pa ng pang araw-araw na pang-ookray ni Ayumi.

Thankful pa rin ako kasi at least may dahilan na naman akong gumising ng nakangiti and yes, buhay again ang sex life ko.

Maaga akong pumunta ng work para magpass ng two weeks notice sa call center na pinagtatrabahuan ko. Bukod kasi dun e regular na ako sa school kung saan tinuturuan ako ng mga Koreano na mag-Ilocano. Joke, English. Idagdag mo pa ang laundry shop namin ng kuya ko at ang mini grocery namin ng pinsan ko. Stress, stress, stress.

“Kung kelan ka ieevaluate para maging manager e saka ka magkiquit? I thought you wanted this job?”

“I care about my job sir, and I care about you!”

“Magkoquote ka na naman ng pelikula then sasabihin mong ikaw original nun!”

"Hey! I never did that!"

"Ano drama mo ngayon? Caregiver?"

Close kami ng superior ko kaya okay lang na magbiruan kami sa exit interview ko. Matagal ko nang pinaalam na tapos na ako sa pagiging callboy at ngayon lang naglakas luob na gawing formal ‘yun.

Naglunch kami ni Tikoi sa Tokyo-Tokyo sa SM Baguio. Treat daw niya kaya dinamihan ko order.

“Take out ka na rin ng kahit anung sushi diyan.”

“Ambait mo naman pero huwag na, okay na ako.” Actually ayoko ng sushi.

“Tanga! Para kay Ayumi. Uwian mo siya!”

Magbestfriends pa rin nga kami. Nauna siyang natapos kumain then nagpaalam na magsi-CR. Pagbalik e may dalang bag from Blue Magic.

“Uy thank you! Nag-abala ka pa! Kaw naman.”

“Hintayin mo muna kayang iabot ko sa’yo bago ka magpasalamat?”

Stuffed toy na cheetah. I already have like forty stuffed toys, lahat sa pamilya ng pusa, pero I still want more.

Feeling ko kasi e lioness ako nung past life ko kaya binubuo ko ulit ang aking pride.

Ipinagdrive ko na siya papuntang work para di na humiram ng 50 pesos na pantaxi. Then after that, umuwi na ako para maipakilala ang bagong kapamilyang pusa.

“Anu, sirain na natin ang pagiging magbestfriend natin?” text ni Tikoi.

“Uwi u d2 mya pra usap tayo.” Reply ko. Pero sa luob-luob ko e sumisigaw na ako ng yes!

“Ge, mga 6 e njan n me. Muwah muwah!" Kailangan ko na pumunta ng barber shop. Sobra na haba ng buhok ko.

Nagpaluto na ako kay Ayumi ng dinner at sinabi kong dito matutulog si Tikoi.

"Okey po Sir."

"'Yun lang sagot mo? Walang punchline?"

"E sir, useless ding okrayin kita ngayon. Walang tao. Kanino kita maipapahiya?"

Ten minutes to six narinig ko ang doorbell. Nagkunyari akong tulog. Then after 2 minutes may kumatok sa pinto ng kuwarto ko. Nagkunyari akong humihilik.

“'Gang ngayon ba naman Sir Kokoi e ginagamit mo pa rin ‘yang gimik na yan? Grow up!” Sigaw ni Ayumi.

May dala siyang malaking Blue Magic na bag at bouquet ng favorite kong flowers. White roses at chrysanthemums. Oo, ganun ako kalandi. Pusa din ang laman ng bag.

“Kung dito siya matutulog e bakit pa siya nagpadeliver niyan?”

Pumasok sa isip ko na pinaabot muna niya 'yun kay Ayumi then padudungawin niya ako sa bintana at makikita ko siya na may dalang gitara.

Binuksan ko ang card.

“I miss you and I never stopped loving you. Amboi.”

Para akong binuhusan ng ice water.

Silence.

“All the single ladies, all the single ladies.” Message tone ng phone ko.

“Lapit n me haus u. Nmiss kta since kninang lunch!”